Month: July 2006 (Page 1 of 2)

Maar omdat m'n pc thuis te kampen heeft met een virus, en dus momenteel even out of order is, moest ik ze maar even op kantoor testen.

Put your hands up for detroit .. boem boem ..

Ik geef het meteen toe hoor. Veel weet ik er niet van. De wereld, en vooral de wereldpolitiek. Het gaat me eigenlijk allemaal boven de pet, en ik geloof ook dat er grote machten zijn en er spellen gespeeld worden waar wij als normale burger totaal geen weet van hebben. Heineken en Ahold hebben meer macht dan onze eigen president. Bij oorlogen zijn de slachtoffers niet belangrijk, maar welk land er rijk van wordt.

Maar toch, vol verbazing keek ik vanochtend het nieuws. Want dat doe ik dan wel, het nieuws kijken, elke ochtend.

Van die VN-ers, die werden neergeschoten. Sowieso vind ik het vreemd dat Israel twee landen tegelijk kan bestoken, zonder dat de wereld hier iets aan doet, of vraagtekens bij zet. Maargoed, er is dus hulp, van de "machtige" VN. Een dag na het nieuws dat er 4 waren omgekomen, hoorde ik dat de VN-ers tot tien maal toe hadden gevraagd aan Israel of ze wilden stoppen met het beschieten van hun verblijf.

Daarna werd er met een precisiebom een eind gemaakt aan deze verzoeken, en werd ze voor goed de mond gesnoerd. So hey, dacht ik, toen ik dit nieuws hoorde. Nu zal de VN wel flink pissed-off zijn, en nu zal Israel wel eindelijk op z'n flikker krijgen.

Maar wat bleek? Het grote vriendje van Israel, meneer Bush, stak daar even een stokje voor. Die zei zoiets als, hey, niet zo tegen onze vriendjes hè? En toen zei de VN, okay, dan laten we het zitten. Niet George boos maken.

Sjongejongejonge dacht ik. Sjongejongejongejonge. Wat voor waarde heeft die hele VN nog, als ze helemaal niets kunnen uitvoeren? Kennelijk hebben ze totaal geen bescherming, want als iemand zin heeft, knalt ie ze alsnog af. En kennelijk kunnen ze ook niks doen als een grootmacht als Amerika tegen stemt bij een beslissing die de VN neemt. Ongeacht de regels. Ongeacht de verdragen.

Amerika zegt: laat Israel met rust. En dan doen we dat. En bij dit hele verhaal hou ik dan nog even in het achterhoofd dat meneer Bush vergeten was dat de microfoon aan stond, waar nog even duidelijk uit bleek dat hij achter Israel stond.

Wat een klotezooi, dacht ik. Wat is de wereld toch verziekt. En zo zie je maar weer: er worden inderdaad smerige spelletjes gespeeld, op een dermate hoog niveau dat ik het nooit zal snappen, of nooit zal kunnen beinvloeden.

Dus ga ik me maar weer op kleinere schaal bemoeien met de politiek. Druk uitoefenen op degene die tafeldekdienst heeft bijvoorbeeld. Of bij hoofd-inkopen gaan lobbyen voor een inbindmachine.

Niet erg wereldschokkend, maar wel fijn overzichtelijk voor de kleine burger. 

Lievelingsnepnicht Rosien heeft de droombaan van elke bierliefhebber. Ze werkt bij de Heineken Experience. Dus toen we afspraken om wat leuks te gaan doen, werd dit al gauw het bestemminsplan.

Rosien was een prima gids, en spijkerde me in rap tempo bij over de geschiedenis van Heineken. We hadden vanaf 12:30 op het terras gezeten, dus de stemming zat er al goed in.

Hierbij bevestigen wij dat je de volgende tickets hebt gekocht:

Evenement: Mysteryland 2006
Datum: za 26 aug 2006 11:00
Locatie: Floriade Terrein
Sectie: STICKET
Tix: Floriade Terrein
Stoelen: –

Vorige week hadden we een team overleg, met een borrel er aan vast geplakt. Altijd leuk. Vooral als je te horen krijgt dat het bedrijf goed gedraaid heeft, en ons werknemers daarin mee wil laten profiteren.

Nog steeds is het een beetje onwerkelijk. Ineens komen dingen binnen bereik, die ik normaliter nooit had kunnen kopen, of in elk geval pas over een hele tijd.

De boxen bijvoorbeeld die mijn broertje ook heeft. Op het moment heb ik een normale versterker, met normale boxen aan mijn computer gehangen. En die boxen zijn dus groot. Terwijl mijn computer hoekje niet zo groot is.

Mijn broertje vertelde trots dat hij nieuwe boxen had (want ook hij heeft niet zoveel ruimte meer), en dat wilde ik maar wat graag horen. Wat bleek: er komt bedat meer geluid uit als uit mijn boxen! Dat zou betekenen dat het tafeltje (waar de linker box op staat) weg kan, en de twee oude pc's (waar de rechter box op staat) ook. Dat ruimt lekker op dus, en nog beter geluid ook.

Verder kan ik mijn harde schijf vervangen. Er hangt nu een oude 60 GB in, die een beetje kuren vertoonde een paar weken terug. Dat is eng, want er staat toch wel wat muziek op. Ten tweede is mijn muziek collectie dermate gegroeid, dat ik het allemaal niet meer kwijt kan op harddisk.

En dat is wel eens vervelend, want nu kan ik bepaalde CD's niet draaien omdat ze staan ge-archiveerd op dvd-rom, en da's dan weer zo'n gedoe. Dus, Rolandow gaat aan de SATA. De 60 GB wordt gereanimeerd en in een PC gestopt die bijna niet gebruikt wordt, die vervolgens tijdens onze week bij de vakantiespelen wordt neergezet. Is dat probleem ook weer opgelost.

Maar wat wellicht nog wel het spannendst is, is de Digitale Spiegelreflex die nu in het vizier komt. Opzich zou ik die kunnen kopen. De vraag is of ik dat nu al wil, en wèlke ik dan wil.

Mijke heeft namelijk een analoge Konica Minolta. Dus lenzen hebben we dan al. Alleen: een minolta is best duur, en ik heb het gevoel dat het toch wat minder common is dan Canon en Nikon.

Een Canon wil ik niet meer, wegens teleurstelling, dus dan blijft de Nikon over. Een Nikon d50 of een Konica Minolta dynax 5d dus. Die Nikon is een stuk goedkoper, maarja, bij de Minolta hebben we dus al twee lenzen.

In de Minolta zit, in de camera, een anti-shock systeem, terwijl dat bij de Nikon en Canon volgens mij in de lenzen gezocht moet worden. Dit betekent dat je lenzen een stuk duurder worden.

Maar, in hoeverre zijn de lenzen van Mijke nog bruikbaar? Zijn ze snel genoeg? Zijn ze niet verouderd?

Dilemma dus. En natuurlijk nergens een site te vinden die toevallig die verschillen voor me uitgezocht heeft.

Mocht iemand het weten: please tell me! :-)

(Trouwens, wil je volgend jaar ook zo'n meevaller? Mail me dan even, we zoeken nog PHP programmeurs!)

Wil jij hem ook even? vroeg Mijke nadat ze Finn had laten slapen. Van binnen dacht ik schreeuwend NEE, ENG, KAN STUK, maar ik zei: Ehh, okay.

Zo onhandig mogelijk werd Finn aan mij overhandigd. Je moet je vingers in z'n nekkie leggen. Welke vingers? welke nek? Waarom? schoot er in een split second door me heen. Paniek, maar dan het soort paniek waarvan je verstijfd.

Ik besloot stokstijf te blijven zitten en het Mijke te laten oplossen. Leg hem maar neer zoals jij denkt dat het moet. Heb ik het tenminste niet gedaan straks.

Na wat gedoe lag Finn dan. Hij relaxt, te slapen, ik zenuwachtiger dan ooit. Zijn lot lag nu letterlijk in mijn handen. Z'n speen had hij even niet nodig, dus hij had z'n mond vrij om elk moment te gaan huilen. Ik hield nauwlettend in de gaten of hij van plan was wakker te worden. De speen in de aanslag.

Hij bewoog z'n mondje. Oeh, oeh, speen! Hierrrr, lekker, speen! Maar hij sliep gewoon nog. Niks aan de hand. Vals alarm. Even later vond Finn het welletjes, en begon hij toch echt aanstalte te maken om eens flink te gaan brullen. Nèt op tijd had ik hem z'n speen terug gegeven, en na wat heftig zuigen werd het ventje alweer rustig.

Eigenlijk niks aan dus. Beetje slapen, beetje aan een speen zuigen, en als het je niet bevalt zet je een keel op. Ik was allang blij dat het verder goed ging allemaal, nu ik voor een paar minuten alle verantwoordelijkheid had gekregen.

Na verloop van tijd kon men mijn lijden kennelijk niet meer aanzien, en werd Finn veilig terug gelegd in de buggy. Met mijn hand had ik al die tijd krampachtig zijn hoofdje vastgehouden, en zijn nekje ondersteund. Mijn spieren ontspanden zich. Vader Bas greep z'n zoon alsof hij het al jaren deed. Voorzichtig, voorzichtig! riep ik nog, maar Finn sliep rustig verder. Ik weet wel hoe ik mijn mannetje pakken moet hoor, zei Bas nog, de stoere vader. En dat na drie weken.

Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het dus gewoon een kwestie van wennen zal zijn. Maar wel lief hoor, zo'n klein mannetje.