Koffie met thee is minder lekker

Month: December 2003 (Page 1 of 3)

Nooit meer anders

Een tijd geleden was ik nog erg blij met mijn, net nieuwe, Sony Ericsson. Inmiddels ben ik al een stuk minder blij.

Niet om het leuke cameraatje dat erop zit hoor. En ook niet door de erg handige blue tooth optie. Maar meer omdat een andere fabrikant blijkbaar niet zo erg nadenkt over het gebruikersgemak van de telefoon. Terwijl Nokia dat wel deed.

Toen ik voor mijn Nokia’s alleen maar Siemens telefoons had, kwam ik elke keer bedrogen uit door de slechte batterij. Dus was destijds mijn conclusie om nooit meer anders te nemen dan Nokia.

Maar toen ik de specificaties van deze SE 610 zag, leek dit probleem me wel opgelost. En ach, hoeveel ingewikkelder kun je de besturing van een telefoon nu eenmaal maken?

Welnu, knap ingewikkelder dus. Naast de werking van het toestel zelf, valt direct na het opladen van je toestel al een fysiek probleem op. Hoe krijg je dat stekkertje weer uit je telefoon? Erin gaat uiterst soepel, maar eruit trekken lijkt niet zomaar te kunnen.

Blijkt dat je hem eruit moet wippen. Dat verzin je toch ook niet. Je moet hem als het ware omhoog duwen om hem los te krijgen, en als je dat eenmaal weet, sja, dan gaat hij makkelijk los.

Dan de werking van het toestel zelf. Zo ontzettend gedetaileerd, dat het gewoon gebruikersonvriendelijk wordt. Eén van de meest gebruikte opties is wel het verzenden van SMS berichten, lijkt mij. Welnu, dat gaat zo. Gaat U er maar even voor zitten.

Het beginnen van een nieuw bericht gaat simpel. Je beweegt de joystick naar links, en hops, je bent in de edittor. Dat begint goed, denk je dan.

Je begint je bericht te typen. Nu zit de telefoon waarschijnlijk zo retevol opties en JAVA-onzin, dat de processor een beetje moeite heeft om het allemaal bij te benen. Je typt dus al gauw sneller dan dat het schermpje kan bijhouden. Erg onhandig, want als je “we” bedoelt, en “ze” op het scherm krijgt, ben je waarschijnlijk al twee woorden verder, en moet je dus via je joystickje weer terug navigeren naar het fout geschreven woord.

Goed, daar leer je nog mee leven. Maar dan het verzenden. Op een bepaald moment ben je klaar, en zeg je, versturen die handel. Krijg je een schermpje waar je het nummer in kunt voeren. Okay, dat had Nokia ook.

Bij Nokia kon je dan op pijltje naar onder drukken om direct naat je telefoonboek te gaan. Hier niet. Hier heb je een knopje “Opzoeken”. Als je daar op drukt, wilt de telefoon graag weten wáár je dat dan wilt opzoeken. Uit het telefoonboek, sim nummers, of niet opgeslagen nummers. Crap! Uit het telefoonboek natuurlijk, doh!

Je kiest voor telefoonboek. Nu krijg je weer een invoerscherm, waar je de eerste letters kunt intypen, waar hij moet beginnen in het telefoonboek. In mijn geval zet ik hier meestal “Mij” neer, omdat het bericht toch naar Mijke gaat.

Nu kom je in de telefoonlijst. Als je nu denkt dat je kunt zoeken door de eerste letters in te typen (zoals bij de Nokia), dan heb je het mis. Je kunt nu alleen nog maar de eerste letter intypen. Zou je dus op de S drukken en daarna de I, dan krijg je niet de namen beginnend met SI, maar de namen beginnend met de I. De S is hij dan alweer vergeten.

Ok, hij staat direct op Mijke, dus ik druk nog maar eens op doorgaan. Nu kom je in een scherm waar hij nog even laat zien naar wie het bericht gaat. Je kunt hier ook meerdere mensen selecteren zodat het bericht in 1 keer naar meer mensen wordt verstuurd. Het ritueel van al die schermpjes wordt dan nog eens herhaald.

Maar, als je het er mee eens bent dat hij alleen naar Mijke hoeft, druk je nogmaals op doorgaan, en wordt je bericht verstuurd. Eindelijk.

Denk je bij het typen van het bericht: ah, toch maar niet, en je ramt een paar keer op de terug-toets? Wordt het bericht automatisch voor je opgeslagen in “niet verzonden items”. Handig, zo zit je geheugen lekker snel vol. Uitzetten van die optie? Nergens te vinden.

Ondertussen begin ik al weer steeds regelmatiger naar Nokia’s te zoeken op het web. Kijken wat ze kosten, en hoe snel ik dat bij elkaar heb.

Maarja. Er zijn nog veel meer dingen die ik betalen moet. Voorlopig zit alwéér een nieuwe telefoon er niet meer in. Maar neem van mij aan, Nokia gebruiker, blijf gewoon lekker bij Nokia. Laat je niet verleiden door al die features van die andere merken. Het weegt nooit op tegen de nadelen.

Dat blijkt wel weer.

Zo eens vragen van Frank van de telefoon vindt.

He buschauffeur …

… we gaan je bus verbouwen.

Dat was toch wel even een gevoel dat vanochtend bij mij boven kwam. Wat was het geval?

Ik kom aan bij Amsterdam CS. Daar moet ik naar het busstation van Edam, om daar over te stappen op de bus die naar het bedrijventerrein gaat, de 113. Een andere bus schijnt er niet te komen.

Nu kun je vanaf Amsterdam met de 110 of met de 114 naar Edam. Ik was even vergeten dat de 110 helemaal binnendoor ging, maar die stond er dus wel al, dus ik stap daar in.

Na een tijdje hobbelen zie ik in Amsterdam de 113 staan bij een halte waar we stoppen. Snel spring ik eruit. Op het moment dat ik voor de 113 sta, bedenk ik me dat deze bus misschien wel de andere kant uitgaat.

De vietnamees kijkt me door de glazen duur aan met een blik “wat moet je nou?”. Hij doet de deur open. Ik vraag hem of hij naar de Baanstee gaat. Daar antwoord hij niet echt op, maar hij zegt dat ik aan de overkant moet opstappen.

Ik loop naar de overkant, en zie ondertussen dat de 110 een rondje rijdt op de rotonde, en weer terug gaat. Aan de overkant waar ik moet zijn stopt hij ook nog een keer, waardoor ik weet waar het bushokje is.

De 113 wacht nog even, draait dan ook de rotonde rond, en komt bij mijn bushokje. Zelfde bus, zelfde chauffeur. Precies wat ik dacht, wat langzaam tot mij door aan het dringen was toen ik een paar minuten in de kou aan het wachten was.

Toen ik instapte zei ik, licht geirriteerd, dan had ik net toch ook op kunnen stappen?

Dat uitstaphalte, dit instaphalte, zei hij op felle manier. Fel zoals vietnamezen kunnen spreken, misschien onbedoeld, maar toch.

Ik zei hem dat dat helemaal nergens op sloeg en probeerde zo verontwaardigd mogelijk mijn plaatsje op te zoeken. Bij nader inzien had ik hem helemaal verrot moeten schelden. Wat is dat toch voor gedoe.

Stel je voor dat het vreselijk aan het regenen was, zoals het net deed. Dan moet ik naar de overkant lopen, zeiknat regenen, een paar minuten wachten, om daarna in precies dezelfde bus te kunnen stappen.

Wat een idioot. Misschien moet ik maar een klacht indienen bij de connexxion ofzo.

Ziekenhuis verschaft zichzelf werk

Toen we tweede kerstdag in het ziekenhuis waren omdat oma niet goed werd, was nichtje Samanta (hoop dat ik het goed schrijf) ook mee. Eigenlijk zat de hele familie in het ziekenhuis.

Om haar een beetje te vermaken, zetten we het spelletje voort dat we thuis al speelde. Pictionairy, alleen mocht je dan zo’n beetje zelf verzinnen wat je ging tekenen. Degene die het raadde was daarna.

Zo’n beetje dezelfde regels als toen we het ooit in de kroeg speelde.

Nu zijn er bij de bouw van het nieuwe ziekenhuis nogal wat fouten gemaakt, hoorde ik. Echter, nu maakte ik het zelf mee. Want wat zagen wij in de kinderspeelhoek, waar mijn nichtje hevig bezig was het krijtbord voor te krijten?

In de kubus die er stond, was een stopcontact en tv-aansluiting te vinden. Een stopcontact. Open en bloot, in een kinderhoek. Nog geen halve meter verderop stonden de potloden die prima in het gaatje passen.

Gelukkig ben je al in het ziekenhuis als je kind ge-electrocuteerd wordt. Misschien scheelt dat.

WAP log

Gelukkig mag ik weer met de bus tegenwoordig. Gaat weer heerlijk soepel, zoals we gewend zijn van het ov. Straks meer, ben nog even onderweg.

Kerst

Van 1:00 tot 3:00 in het ziekenhuis zitten omdat je overgrootoma d’r hart een beetje op storing staat.

Geeft toch een heel andere draai aan het kerstgevoel.

Update (27-12): Ze heeft gisternacht dus een pacemaker gehad, waardoor het hartje weer stabiel klopt. Dat zou de oplossing moeten zijn, waardoor ze nog jaren mee moet kunnen.

Gelukkig ziet alles er dus goed uit, maar het is gewoon niet echt een fijne afsluiter van je kerstdiner. Zeg maar.

Wakker?

Heerlijk. Kwart voor acht, bus al gemist, dus je zit ineens ruim in je tijd. En dan vind je je oude compilatie cd’tje terug. Rolandow vol. 2, uit 1998. Met op nummer 1 …. carnival di paris.

Ik kan je zeggen, dat levert een hoop energie op.

Daarna kwam Dune met Million miles away from home (of here?).

Kerst


Wij zijn alweer in kerststemming hoor. Al een tijdje eigenlijk, maar ik haal de foto nu pas van mijn telefoon. Ahum. Dus. LB!!!

« Older posts

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑