Koffie met thee is minder lekker

Month: August 2003 (Page 1 of 4)

Cut!

Of eigenlijk kut!

We hadden ons ontzettend verheugd op onze nieuwe carriere als figurant. Zeer goed gemutst gingen we dan ook op weg naar de lokatie in Utrecht waar we zijn moesten. Ja, weet ik veel waar dat is?

Eenmaal aangekomen stond er een hele groep figuranten buiten op een parkeerplaats. Blijkbaar was dit de place to be.

Er kwam ene Milo naar voren die zich voorstelde als de opnameleider. In het kort legde hij de spelregels uit en hoe het ongeveer in zijn werk ging. Op een manier waardoor ik me afvroeg of ik nu de enige was die nog nooit eerder acteerwerk had gedaan.

Milo ging Dingen doen en liet ons achter met de tafels brood, beleg en frisdrank. Was dit nu de luxe maaltijd die we zouden krijgen? Nee, die kwam om negen uur, begrepen via via.

Want zo ging alles een beetje via via. Tijdens dit wachten kwam er iemand naar me toe of ik al naar de kledingcomissie was geweest. Die controleren of je de kleren die van jezelf zijn wel aan kunt houden. Nouja, als dat zo belangrijk is, dan moeten ze maar naar me toe komen, vond ik. Dus ik bleef zitten waar ik zat, en wachtte af.

We werden opgehaald om naar restaurant Storm te gaan, wat overigens in de film anders heet natuurlijk.

Eenmaal binnen was het al aardig drukken. Nog meer mensen met koptelefoontjes in (net als bij die security mensen). Acteurs, en weet ik ‘t wat niet meer.

Al snel werd duidelijk dat het nu een zeer serieuze zaak was. Als er om stilte werd “gevraagd” (want er werd eerder om geschreeuwd), moesten we ook echt zo snel mogelijk stil zijn. Hoe minder snel we waren, hoe langer het ging duren voor ons. En dat bracht hij op een manier dat je dat blijkbaar niet wilt.

We kregen instructies over waar we wel en niet moesten staan, en dat we de cameraman niet in de weg moesten lopen. Hij ging in 1 keer naar achter, en dan moest er ruimte voor hem zijn. En daarna moesten we dan weer naar elkaar toe, zodat het niet leek of er een paadje was aangelegd.

Na 2 keer oefenen kwam ineens een mevrouw van de kleding, en werden Mijke en ik eruit geplukt. We moesten mee. Blijkbaar was onze kleding inderdaad niet goed.

Ik kreeg een retro overhemd, en voor Mijke konden ze eigenlijk niet zoveel vinden. Dus die stelde voor om haar eigen jas dan aan te doen. Die vond de mevrouw wel helemaal geweldig. Okay, doen we het zo.

Ondertussen duurde het maar, en was het ontzettend warm. We kregen er een klein beetje genoeg van, er kwam maar geen drank, en eigenlijk was het best saai.

Toen dit stukje er goed op stond, werden we ‘vriendelijk’ verzocht weg te gaan. We waren niet meer nodig. Niet voor de komende scene in ieder geval.

Eenmaal buiten had Wouter een geweldig idee. Bier halen bij de AH. Enthousiast riep ik JA! … zo enthousiast dat ik meteen mijn plek als bierkoeries veroverd had. We gingen samen bier halen. Een nobele taak, en bovendien schept het een band.

Op de terugweg naar de parkeerplaats kwamen we ineens onze vriendjes en vriendinnetjes tegen. Hee, wat is dat nou? Lopen we te sjouwen met 18 blikken Heineken, en dan gaan jullie zomaar weg? Bovendien krijgen we nog gratis eten en gratis feest!

Ze waren er helemaal mee aan en wilde liever de stad in. Dan maar zelf feesten, ofzoiets. Geen stijl vond ik, niet mee eens vond Wouter. Na veel gehannes werd uiteindelijk besloten om te wachten tot het eten, en dan konden we daarna altijd nog kijken.

We gingen naar boven, waar Mijke en ik eerder al waren geweest voor de kleding. Een ruimte verder hadden ze blijkbaar een kantine ingericht. Hier stonden 2 bladen fruit, ingericht met meloen en druiven. Sociaal als onze groep is, werd er een blad meegenomen en op onze tafel gezet. Smullen maar.

Tijdens dit frutige maal werden onze biertjes één voor één genuttigd. We deelden telkens een biertje, omdat je maar nooit weet wanneer je weer weg moet. Daardoor hadden mensen misschien de indruk dat er ontzettend snel gezopen werd, wat opzich misschien ook wel een heel klein beetje klopte. Er kwam iemand naar ons toe die vroeg waar we het bier vandaan hadden. Waarschijnlijk was hij, net als wij, nog steeds in de illusie dat we gratis drank gingen krijgen. In grote hoeveelheden, en naar eigen keuze.

Andere mensen kwamen naar ons toe om te melden dat we niet dronken op de set mochten en dat we wel een beetje moesten oppassen. Bladibla.

Een mannetje werd gebeld. Daarna stond hij op en zei dat de mensen van tafel 1 en 2 terug naar de set moesten. Wij keken elkaar aan en begonnen te overleggen waar wij dan stonden. Nou, niet bij tafel 2, zei de één. Tussen tafel 2 en 3, dacht de ander. En weer een ander (ik, eigenlijk) dacht dat het om de tafels in de kantine ging.

We vroegen het mannetje om raad, waarop hij begon te bellen. We moesten ook komen. Dus wij gauw naar de set, want straks missen we onze kans om beroemd te worden!

Eenmaal aangekomen bij de deur, kwamen we ook niet erg verder dan de deur. Of we waren niet meer nodig, of we waren te laat, dat was me niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook, het duurde allemaal erg lang, en we besloten onze biervoorraad voor de deur op te drinken. Dit, zo bleek later, tot groot ongenoegen van een paar andere crew leden. Onze stemming werd er echter alleen maar beter op.

Toen we onze kansen toch wel erg minimaal inschatten wat betreft binnenkomen, besloten we terug te gaan naar de kantine. Dat was een slecht idee. Het was er erg warm, en het bier was ook bijna op. We begonnen in te zakken, dat was wel duidelijk. Ik moest weg, en en snel ook. Gelukkig kon de rest zich daar ook wel in vinden, en even later stonden we buiten voor de deur. Dan maar een biertje op het terras bij de buurman. Dan konden we in ieder geval iedereen goed in de gaten houden, voor het geval ze ineens allemaal gingen eten.

Toen we ongeveer 2 tellen ons biertje hadden, kwamen onze collega-figuranten allemaal uit de kantine. Naar het eten toe dus. Verdorie. Er ging iemand even navraag doen, bleek dat ze eerst nog even een scene gingen doen, en dan pas eten. Ohhhhh…

Het moment van eten was een lichtpuntje, zo dachten we. Maar het was gewoon op de parkeerplaats waar we eerder die dag verzameld hadden. Hier had de catering iets in elkaar geknutseld. Pasta met bolognaise- of tonijnsaus. En voor de vega’s een lasagna. Hoewel de anderen niet erg over het eten te spreken waren, vond ik die wokkeldingen met bolognaisesaus best goed te eten.

Na het eten kregen Wouter en ik de anderen echt niet meer zo gek om nog even een scene te doen. Dus we gingen terug naar ons terras om daar nog een biertje te drinken. Wederom inzakken was het gevolg, dat heb je nu eenmaal zo na het eten.

Nèt op tijd besloten we weg te gaan en naar een café te gaan waar echte muziek was, en echte drank. Want ja, ook de drank die je op de set krijgt is nep.

We verhuisden naar een studentenkroeg, het Pakhuis geloof ik. Hier hebben we de hele dag doorgebracht met dansen en drinken. Om een uur of drie hadden we er allemaal genoeg van. Of dronken, of moe, of een combinatie hiervan zorgde ervoor dat het ons beter leek ons bed maar eens op te zoeken.

Eenmaal buiten deed de frisse lucht, mij in ieder geval, goed. Het ging nu richting half vier, precies de tijd dat het filmen echt zou stoppen, zo had Milo ons aan het begin van de dag uitgelegd. Dus laten we even kijken, en een graantje meepikken van dat gratis feest dat ons beloofd was!

Eenmaal aangekomen waren ze net bezig met de laatste scene. Hier werd Bo een beetje pissig, en zou hij een barkruk door het raam gooien. De figuranten die nog over waren werden hartelijk bedankt dat ze er nog steeds waren. Ach ja, zo zijn wij hè? Bij dag een man bij nacht een man, zullen we maar zeggen.

We werden verzocht om naar binnen te gaan om hier de volgende scene op te nemen. Onze acteerprestaties waren er alleen maar beter op geworden, en ons humeur al helemaal. Ontzettend grappig was de nepdrank die we kregen, de Bo die volgens ons niet nuchter meer was, en de zonnebloemen die ontzettend stonken.

Bo werd inderdaad pissig en gooide (na een paar keer oefenen) de kruk door het raam. Zo, dat was ook weer gepiept. Volgende take, zou ik zeggen. We mochten weer gaan, we waren niet meer nodig.

Tijd voor een snackje bij de snackbar, vonden we. De snackbar zat echt op de hoek, en vanuit daar had je prima zicht naar buiten en wat zich daar afspeelde. Tot er ineens een jongedame buiten stond die me verdacht bekend voorkwam. Vast een bekende Nederlander. Na analyse denken we dat het Daphne is, die bij TMF heeft gepresenteerd. Die moest op de foto natuurlijk!

Dus gewapend met mijn camera stap ik de snackbar uit, en ga pal voor haar neus staan. Jij bent bekend toch? vraag ik zeer onnozel. Ze zei iets als welnee joh, met een ondertoon zo van … dat weet iedereen toch wel? Kom op zeg.

Nouja.. bleek dus dat ze mee deed aan de volgende scene, en dat ze daar eigenlijk al mee bezig waren min of meer. Het ventje die naast haar stond met oortje en microfoon klonk dan ook best pissig toen hij zei dat ik de snackbar weer in moest. En nou weg, zei hij geloof ik.

Nog iets met een politieauto en een motor, en toen was het filmwerk wel klaar voor vandaag. Kijk, nu komt het feest, dachten we. In plaats daarvan kwam er een domkijkende crewmember met een karretje. Daarop had hij rode wijn, witte wijn, en een klein vaatje bier. Van dat bier dat je dan op je verjaardag kunt gebruiken. Zit 1 of 2 liter in ofzo.

Toen ik navraag deed bij hem, bleek dat dit alleen voor de crew bestemd was. We hingen nog wat, en ineens kwam er een mannetje van de catering die ons een blad met kleine pita broodjes kaas in de handen duwde. Waarschijnlijk wist de arme man ook niet dat wij geen filmploegcrew, maar figurantencrew waren.

Nu we in status omhoog waren gegaan bleek het geen probleem meer om de rest van het karretje ook toe te eigenen. Toen ik de wein voor Jolanda inschonk heb ik daar in ieder geval niets over gehoord. En die vragende blikken, ach, die negeer je gewoon.

Bo en Antonie kwamen ook nog even kijken, die natuurlijk -in onze staat van aangeschotenheid- ook op de foto moesten. Zodat we dan in ieder geval nog rijk konden worden door de story of privé ofzo. Dus bij deze: alle foto’s hier zijn copyrighted. Enzo.

Nouja… al gauw hadden we het gehad. Die afterparty ging er nooit komen, het was gewoon een lokkertje! Tijd om naar huis te gaan, maar nu echt. Natuurlijk moest ik weer langs een moppie lopen die er blijkbaar van op de hoogte was dat ik het overhemd had geleend van de kledingcomissie.

Kon ik me ter plekke nog even omkleden. Shit zeg. Had de hele avond complimenten gehad over mijn overhemd, al dan niet van onze eigen cluppie, maar toch. Denk je een leuk souvenir te hebben, nee hoor, kun je die ook inleveren.

Overigens had Mijke wel bloemen meegenomen die eigenlijk van de crew waren. Iemand zei dat zo, als er mensen zijn die bloemen willen, ze liggen binnen. Dus Mijke bloemen halen. En ik roepen naar Mijke: neem die fles wodka ook mee Mijke! waarop er een aantal crewleden zich verschrikt richting Mijke begonnen te begeven. Mijke was zich van geen kwaad bewust natuurlijk, want die had het nooit verstaan.

Bos bloemen mee en naar huis. De hele dag liep ik met een rolletje plakband, omdat ik de routebeschrijving op mijn tank van de motor had geplakt. In de kroeg had ik hier al een aansteker en visitekaartje mee vast geplakt. Onderweg naar de kroeg waren fietsen en auto’s het slachtoffer, fietsen aan lantaarnpalen geplakt, dat soort dingen.

Nu leek het me leuk om een bel vast te plakken. Dan komt er toch vanzelf wel een keer iemand naar beneden? Volgens mij liet het plakketje meteen al weer los, maar aangezien de bel wel ging leek het me verstandig toch maar te vluchten. Iets waar de rest van de groep allang mee begonnen was.

Jolanda vond onderweg nog een postertje van Aladin, ingelijst en wel. En midden op de weg stond er ineens zo’n verkeersbord, dat je aan de rechterkant van de weg langs de verhoging moest, u kent ze wel.

Aladin in lijstje + verkeerdsbord + plakband = nieuw verkeersbord. Dat lijkt me duidelijk. Zeer secuur werd Aladin bevestigd aan het verkeerdsbord. Vervolgens werden er nog even foto’s gemaakt, en werd er hartelijk om gelachen.

De volgende dag (vandaag) hing hij er nog steeds op de weg naar huis (uur of vier). We zijn benieuwd hoe lang hij er nog blijft hangen.

Al met al hebben we toch nog een erg gezellige nacht gehad. Behalve Wouter dan, die vroeg naar huis ging toen wij in de kroeg waren, en dus helaas de laatste scene heeft gemist. Anders had hij vast wel wat flessen mee naar buiten kunnen nemen met echte drank.

Maargoed.. allemaal nieuwe, gezellige, leuke mensen leren kennen dus. Hoewel dit nog niet de hele ploeg schijnt te zijn, maar ik heb me nu al opperbest vermaakt! Kijk al uit en ben benieuwd naar het volgende feest.

Zal mijn camera dan maar weer mee nemen, en hopelijk blijven Antonie en Bo thuis, want die kunnen echt geen feestje bouwen.

Of misschien mochten ze niet?

WAP log

Ik geloof dat er besloten is dat een acteercarriere niet voor ons is weggelegd. We moeten bier en muziek. En wel nu! Acteren is voor mietjes.

WAP log

Valt nog best tegen. Je moet echt wat doen zeg maar. Toen we even niet meer nodig waren hebben we bier gehaald. Schijnt ten strengste verboden te zijn. Dus waarschijnlijk mogen we niet meer op de set. Nouja… Toch even meegemaakt. We zullen zien.

Film bekendheid

Vriendin Mijke kreeg van een vriendin te horen of ze zin had in een feestje. Gratis.

Tuurlijk, gratis feestjes altijd. Blijkt dat het gaat om een figurantenrol in één of andere nieuwe Nederlandse film, met onder andere Antonie Kamerling, en flikker Bo die geen flikker is. Daar had Mijke wel zin in natuurlijk.

En toen uiteindelijk de vraag kwam of ik ook mee wou, had ik er eigenlijk ook wel zin in. Maarja, in je tweede week alweer vrij vragen vond ik ook wat genant. Toch gedaan. Wie niet waagt, wie niet wint. Ofzoiets.

En gelukkig hebben ze een goede instelling hier: daar zijn je vrije dagen toch juist voor?

Precies, zo is het ook. Ik geloof dat het gaat om een rol waarin we moeten dansen ofzo. Nouja, dat wil zeggen, beetje bewegen. De kroeg moet opgevuld worden, zoiets. Dus dan heb je een boel figuranten nodig.

Het feestje begint om half zes, en duurt dan tot zes uur in de ochtend. We krijgen de maaltijd aangeboden, en ook de consumpties zijn gratis. Dat kan nog best een dure film worden, dacht ik zo.

Dus deze jongen gaat even iets eerder weg, om een glansrijke carriere als acteur tegemoet te rijden. Camera gaat mee, misschien kunnen we nog een leuk kiekje maken van dhr Kamerling maken, Antie voor intimi.

U zult zien.

Sociaal geweld

Hoewel ik het dan wel van mezelf zeg, kan ik zeggen dat ik best een vlotte babbel heb. De tijd die het me kost me daartoe te zetten laten we dan even achterwege, dat zien de mensen toch niet. De ene keer kost het me ook meer tijd dan de andere keer.

Maar soms begrijp ik de reactie van mensen dan niet zo goed. Of, liever gezegd, ik kan er niet zoveel mee.

Zo hebben wij hier een garage voor de taxi’s die kapot gereden worden. Erg handig, zo dacht ik, want één van de monteurs rijdt motor. En motorrijders onder elkaar, da’s ouwe jongens krentebrood natuurlijk. Zij en ik, dikke mik. Twee handen op één buik. Steunen elkaar door dik en dun.

Uitzonderingen daargelaten. Onze monteur is zo’n uitzondering.

Dus toen ik met mijn goedbedoelde, vriendelijke doch recht-door-zee gesprekje begon over mijn motor en dat hij een beetje olie verliest uit duistere bronnen, kreeg ik duidelijk en recht-door-zee als antwoord dat hij niet aan privé reperatie’s begon.

Juist. Da’s duidelijk. Nu vind ik een duidelijk antwoord nog niet zo’n probleem hoor. Ok, heb je ook gelijk in, antwoorde ik oprecht begrijpend. Geen glimlachje. Geen interesse. Helemaal niets van vriendelijkheid kon ik bespeuren. Eerder iets als .. weer zo’n parasiet. Donder op.

Beetje jammer.

Kijk, dat ik dan zal helpen met waarmee ik helpen kan, of weet ik veel, een taart bak voor de beste man, dat ziet hij even over het hoofd natuurlijk. Kom nou niet meer bij me met je stukke laptop hoor. Ik doe ook geen privé reparatie’s meer.

Nou goed, dan los ik het wel weer gewoon op met mijn vriendjes van Mokum Motors. Die zijn een stuk vriendelijker, en dan wil ik daar best voor betalen.

Collegealiteit is blijkbaar een taal die niet iedereen verstaat.

Sonja Shut Up

Mijn god was is Sonja Barend irritant. Zit gewoon te glijden op haar stoel omdat ze tegenover Mick Jagger zit. Hemelt hem helemaal op, maar laat hem vervolgens nauwelijks z’n zin afmaken.

Wat een irritant interview.

Dat wordt zappen vrees ik.

Lappendag

En dat is dan ook weer achter de rug. Meer dood dan levend deze dag doorgebracht, en zodirect moeten we traditiegewijs weer even spelen op kermis Wervershoof.

Voor het eerst dit jaar ‘s avonds niet te lappen geweest. En voor het eerst ook ‘s middags behoorlijk ziek geweest was resulteren in braakselen in het gras.

Heel langzaam kwam ik hier weer bij, en hebben we nog een pizza verorbert.. Toen uiteindelijk toch maar besloten om niet verder te gaan met lappen. Het was opzich wel mooi geweest.

Dat is nu waarschijnlijk mijn redding. Anders was ik zéker langzaam aan het sterven nu.

« Older posts

© 2024 Rolandow.COM

Theme by Anders NorenUp ↑