Month: November 2002 (Page 1 of 4)

Dat krijg je d’r van. Als je vanaf zondag al niet meer in de kroeg bent geweest.

Dan smaken ze nu gewoon veel te goed.

Heb ik wel eens. Dat ze te goed smaken. En dan .. sja.. dan neem ik maar de trein van 19:00. Word het iets later.

Straks fijn een dvdtje kijken bij friends! Maar dan heb ik alweer een treinreis achter de rug en is alles okay.

Oh .. wat is dat toch heerlijk.

Gisteravond nog effe gauw een mp3 cd voooool met Queen gemaakt. Zodat ik die heerlijk kan afspelen hier op mijn werk. Waar tegenwoordig de Riovolt standaard ligt.

Dus Live at Wembley weer eens gehoord. Geweldig. Heerlijk. Fantastisch.

Even had ik het idee dat Acda en de Munnik soms Queen hadden verstoten. Maar ik denk toch dat Queen nooit zal verdwijnen uit mijn muziekbeeld.

Nu even over naar Queen II cdtje. Whiii …

Ben d’r zelf helemaal stil en beduusd van. Hoewel er geen woorden voor te vinden zijn, wil ik webxpose toch heel veel sterkte wensen. Een collega van ze heeft vanochtend een zwaar ongeluk gehad met zijn motor.

Sterkte allen!

Bij de stoplichten scheidden onze wegen. De bazen gingen rechtdoor, naar de Jordaan, ik sloeg rechtsaf om over te steken en door te lopen naar Centraal Station.

Over het bruggetje, langs de bussen. Misschien moest ik maar eens kijken hoe laat het was, zodat ik wist of ik me nu moest haasten of op dit tempo door kon blijven lopen.

00:14. Nog 5 minuten, en ik was nog niet eens binnen. En dit was de laatste trein, mijn laatste kans. Doorlopen dus.

Om 00:17 was ik binnen. Nog 2 minuten. Rennen dus.

De trein stond er nog. Buiten adem plof ik in de zitting. Uithijgen… de trein zou ongeveer nu moeten gaan rijden.

Tegen mijn verwachting in blijft hij gewoon stil staan. Ik kijk door het raampje naar buiten en zie 00:26 als vertrektijd staan. Zonder een melding van vertraging of wat dan ook.

Volgens mij vertrekt de laatste trein dus standaard gewoon wat later.

Heb ik me voor niets zo uitgesloofd.. :-(

Okay… zoals je misschien kunt zien op de foto, zit er boven op ons koffiezetapparaat een warmhoud plaatje. Da’s handig, want dan zijn je kopjes alvast lekker warm voordat de koffie erin gaat.

Nu hebben we ook nieuwe kopjes. Oranje kopjes met een zebra erop, waarbij de nek en de kop van de zebra uitsteekt en het handvat vormt. Erg grappige bekers.

Zo eentje wilde ik pakken.

*Flats*

Melk over de vloer.

Welke &^!$@^&$!#^*& MORON zet er nou een vol glas melk op dit warmhoudplaatje?! Dat verwacht je toch niet! Zeker niet op de vroege ochtend.

Maar laten we hier een wijze les uit trekken Rolandow. Voortaan alleen kopjes pakken die op z’n kop staan. Dan kán er namelijk helemaal niks inzitten.

Het was vanochtend erg gezellig in de trein. Naast mij zat een schone Marit. Haar naam ving ik toevallig op. Niks aan te doen.

Nu dacht ik dus dat ik in het ghetto van Hoorn woonde. De Grote Waal staat hier namelijk nogal berucht om, schijnt het.

Okay… de buurjongen komt wel eens om een uur of 5 thuis met zijn autoradio aan, hard genoeg om het hele blok mee te laten genieten. En okay, als ik en mijn twee broertjes de stereo alledrie tegelijkertijd om 10 hebben zal het ook niet bepaald rustgevend zijn voor de buren.

Maar verder valt het toch wel redelijk mee geloof ik.

In Blokker is dat anders, zo weet ik nu. Een groep hangjongeren terroriseert daar de boel met scooters en auto’s. Zo waren ze afgelopen weekend door een aantal tuintjes gereden. En zo hebben ze mensen bedreigd. En standaard maken ze gewoon erg veel lawaai, de hele nacht door.

Okay, zo’n groepje heb ik ook wel eens gezien, denk ik dan. Ze zijn er ook wel hoor, in de Grote Waal, maar ze zitten volgens mij bij het basketbalveldje. Op een veilige afstand van mijn huis.

Ze schreeuwen wat en lachen wat, maar verder heb ik er weinig last van.

In Blokker is de groep zo’n 50 (!!) man groot. Althans, dat zeiden ze. Tuig, schorem, kleine criminelen, dat zijn het! Als Marit een jongetje was, dan wist ze het wel. Dan zou ze er wel een paar neerhoeken.

Daar kan ze echt niet tegen hoor, mensen die geen respect voor d’r hebben. Dat als ze er naartoe loopt om te zeggen dat ze eens normaal moeten rijden met die klote scooterdingen van ze, dat er dan een meisje van 15 haar “doos” noemt. Noujaaa, waar haalt ze het lef vandaan zeg?

En Marit heeft wel gelijk natuurlijk. Maar hey, als ze een ouder meisje geen doos durven te noemen, dan waren ze waarschijnlijk ook geen hangjongeren, en deden ze ook niet zo mans met een scooter. It’s all in the package. Van mensen die zich zo gedragen kun je volgens mij geen respect verwachten. En ook geen “oh, sorry, we zullen het niet meer doen. Sorry mevrouw” als je zegt dat ze op moeten tieften van die rotdingen.

Welkom in de grote boze wereld Marit. Wen d’r maar aan.

Dude, dude kom eens! Voor onze auto, moet je effe kijken.

We waren bezig met het inladen van de instrumenten. Tegenover de bus was er een witte auto. En te horen aan de reaktie’s zaten er schone dames in die auto.

En inderdaad. De chauffeuse was niet onaantrekkelijk. SJON SJOOON, Groot Licht! GROOT LICHT SNEL… Pats, het groot licht van de bus ging aan en de schone chauffeuse zat vol in de schijnwerper. Een stuk of 4, 5 mannen er naar te kijken.

Ontzettend lomp natuurlijk, maar wel ontzettend gelachen.

Foto’s zijn ook gemaakt. Niet allemaal even scherp, maar ik heb ze toch maar allemaal geplaatst. Ze zijn wat groter dan normaal, hogere resolutie, en dus grotere bestanden.

(link)

Morgen naar Thialf. World cup is daar, ofzoiets. In ieder geval iets met schaatsen.

Leuk voor die mensen dat het om een uur of twaalf begint, maar dan moeten wij dus om een uur of tien verzamelen. Dus om een uur of negen de wekker. En dat vind ik nog al vroeg op een zondag.

In ieder geval is het zooitje live te volgen op Nederland 2. Misschien komen wij ook nog wel in beeld. Misschien.

Welterusten!

Gisteravond was een hele gekke avond. Via de mail had ik begrepen dat de repetitie niet doorging, en dus kon ik zo lang blijven bij Woedend! als ik maar wilde.

Paul zat er ook nog, dus ik dacht, laat ik die even gezelschap houden :-). Totdat zijn sigaretten opwaren. Die moesten we maar even beneden waren, maarja, Israel had ze daar ook al gehaald en toen kreeg hij te horen dat het geen sigarettenwinkel was.

Dus ik moest maar even mee. Als ze dan moeilijk deden, bestelden we gewoon een biertje. Daar waren we toch al mee bezig, bieren, en het was een beetje op.

Ze deden niet moeilijk, maar we bestelden toch maar bier. En eigenlijk lustten we ook wel wat te eten. Het werden gehaktballetjes, garnaaltjes en brood. Echt geweldig, smaakte goed.

Na het eten kwamen we een grote neger met stekeltjeshaar en bril op tegen, en een kleiner meisje die er blijkbaar bij hoorde. Zo introducede ze zichzelf ook, als koppel. Maar achteraf twijfel ik wat aan de waarheid daarvan.

In ieder geval werkte ze allebei in dit cafe. We raakten aan de praat. De dude was in een melige bui (hij was om vijf uur al begonnen met biertjes drinken), en uiteindelijk lieten we even zien wat we in huis hadden, op het kantoor. That’s right. We namen ze mee uit de kroeg naar ons toe en lieten even wat koele commercials/presentatie’s zien.

Daar waren ze wel van onder de indruk. Eenmaal terug in het cafe waren er een hoop rondjes van hen. Paul ging naar z’n babe toe, dat had hij zo afgesproken. Het was onwijs gezellig, dus ik bleef nog even, de band zou gaan spelen.

Ondertussen bleef de dude maar bestellen. Ik maakte hem wel duidelijk dat ik ook eens moest bestellen. En gelukkig kon je er pinnen. Pinnen in de kroeg. Wat een uitvinding.

Het bandje speelde. Er kwam een man van over de zestig het cafe binnen, strak in pak en stropdas. Ik vond het helemaal geweldig en maakte een praatje met hem. Dat hij waarschijnlijk meer vrouwen ging versieren dan ik die avond.

Een volgend moment dat ik mij herriner is dat ik de stekelhaar dude had uitgedaagd wie er niet dronken zou worden. Hij kon anderhalve fles sterke drank op zonder dronken te worden zei hij.

Goed plan Rolandow. Dat werden dus vier tequilla’s die ik achterover moest slaan. En nu ben ik niet zo gek op tequilla. Gelukkig viel het allemaal wel mee, en smaakte het niet eens zo heel verkeerd. De citroentjes en zout vond ik maar onzin, gedoe allemaal.

Ongeveer een uur later werd het wel wat troebeler allemaal. Er was nog een meisje dat me bekend voorkwam. Bleek dat ze in GTST speelt, en ook bij MTV presenteert. Ohja. Een BN-er dus. Bleek het vriendinnetje van Rutger (die achter de bar stond) te zijn.

En toen kwam het. Het moment waarop ik vond dat ik beter naar huis kon gaan. Mijn jas en rugtas had ik veilig bij de garderobe achter gelaten. Dat kon wel, zei het meisje van de garderobe nog tegen me.

Dus die pikte hierop. Nummertje 14. Want 13 wilde ik niet, da’s een ongeluksgetal. Jas en tas gingen mee, naar het station.

Uiteraard geen rekening gehouden met de tijd, waardoor ik volgens mij heel lang op de bus moest wachten. Het was heel vaag nu allemaal. Ik wilde volgens mij iets te eten halen op CS, maar was bang dat ik mijn bus dan zou missen. Dus toch maar niet.

Jas, Tas, en Rolandow mee de bus in. Naar huis. Ik viel in een diepe slaap en bij Hoorn tikte de buschauffeur me aan. Dat we er nu toch echt wel waren.

Ik snelde de bus uit, schamend omdat ik de buschauffeur zo lang had laten wachten. Die wilde ook naar huis natuurlijk.

Eenmaal thuis aangekomen brak er paniek uit. Jas en Rolandow waren mee, maar de tas was ergens blijven steken. Had ik de tas nou mee naar de kroeg? Ja… want ik weet het meisje nog die zei dat het wel kon.

Had ik de tas dan mee uit de kroeg? Ja, ik denk het wel. Maar weet niet zeker. Ik wilde bellen met mensen die het misschien konden weten, maar kon geen manier vinden om achter hun nummer te komen. Internet! Internet, dacht ik nog.

Maar geen flauw idee wat ik moest intypen. www.ikwilmijntasterug.nl was nog niet geregistreerd.

Dan maar slapen. Misschien had ik hem wel mee, maar was hij thuis blijven steken, en lag hij gewoon onder mijn bed ofzoiets. Dan kwam het morgen wel goed.

Vandaag dus. Maar het kwam dus niet goed. Niet vanzelf. Er was geen tas onder mijn bed. En hij lag ook niet gewoon beneden. Mijn tas, met digitaal fototoestel en digitaal agendaatje. Zo’n 2000 gulden handel. Gewoon in een rugzak.

Weg.

Met de gevolgen van gisteren in mijn hoofd ben ik uiteindelijk maar naar de stad gefietst. Naar het Connexxion hokje. Waar de chauffeurs hun koffie drinken enzo.

Door het glas heen zag ik mijn tas liggen. Ik werd blij. Heel blij. Mijn tas was terecht! Wat een goede chauffeur had ik gisteren. Beetje jammer dat ik er niks meer van weet, maar hij was zeker goed.

Aanbellen. Niemand doet open. Nog eens aanbellen. En nog eens. Ik was in opperbeste stemming. Kan mij het schelen hoe lang het duurt, ik blijf hier gewoon wachten. Er zal toch eens een moment komen dat er een chauffeur uit of in moet.

Dat moment kwam. Ik legde, door mijn enthousiasme, onduidelijk uit dat mijn tas binnen lag. En dat gelukkig was. En dat ze allemaal lief waren.

Wat zit er in dan?

Ik begon te ratelen en noemde alle dingen op die ik kon bedenken die erin zaten. Een camera. Een deo .. Axe deo. Met een geel randje op de bovenkant, die helemaal rondloopt over het hele flesje. Ik weet de naam niet meer van de geur, maar het was Axe. Zeker weten. Axe nightguide, je kent het wel.

Ik had gelijk, zei de chauffeur. Tuurlijk had ik gelijk, het was mijn tas! Ik kreeg hem mee en was dolgelukkig. Jeeeeha, riep ik terwijl ik naar mijn fiets liep.

De chauffeur die de deur open had gedaan liep een endje achter me. Hij merkte op dat ik blij was, en vertelde me dat ik mazzel had. Ja, inderdaad, dat weet ik ook. Jullie zijn allemaal geweldig. En ik ben blij.

Jeehaaaa…

Wat een mazzel.

Hahaha. Altijd weer leuk, mensen die ja anoniem gaan uitschelden, en dan “kom dan!” roepen. Terwijl ze zo anoniem mogelijk willen blijven. Zelfs al zou ik de confrontatie aanwillen, dan is dat dus onmogelijk.

Zeilig hoor.

Overigens zit dat hele kennisnet dus blijkbaar vol met kleine jochies die “veilig” vanuit hun schooltje internet onveilig willen maken.

Die jeugd van tegenwoordig… :-)