Een grote neger kwam tegenover me zitten. Zij kwam naast me zitten, en hoorde blijkbaar bij hem. Liever had ik het omgekeerd gezien, zodat ik naar haar kon kijken in plaats van hem.
Bij Sloterdijk werden mijn gedachten gehonoreerd. De meneer schuin tegenover me stond op om de trein te verlaten. De jongedame zag haar kans schoon en ging naast haar kanjer zitten.
Toen ze nog schuin tegenover hem zat, had ze door middel van een handgebaar de minidisc van de neger geconfisceerd. Non-verbale communicatie, lachte ze hem toe. Wat een wijsheid, dacht ik.
Nu ze naast hem zat kreeg hij ook een oordopje. Konden ze allebei luisteren. Hij brabbelde iets, maar door zijn lage stem en onduidelijk praten verstond ik niet precies wat. Tuurlijk, ik deel toch alles met je? antwoorde ze. Ineens begreep ik de vraag.
Ze zaten een tijdje naast elkaar, luisterden wat muziek, en af en toe zeiden ze wat. Het kostte me moeite om niet vreselijk naar haar te staren. Dat kent de treinreiziger die elke dag reist vast wel.
Ik probeerde te slapen. Onmogelijk. De zwarte haren, licht groene ogen, en vrolijke glimlach moesten zo lang mogelijk gezien worden. Maar uiteraard had ik daar het lef niet voor.
Na Purmerend was ik het zat. Viel niet in slaap. Dan toch lekker niet. Ik ging er nu maar bij zitten, en bekeek het stel via het raam. Een techniek die iedereen kent, maar degene die bekeken worden nooit door lijken te hebben.
Af en toe keek ik rechstreeks.
Ik hoorde haar fluisteren “geef me even de tijd, okay?”. Oei. Dat zijn geen leuke dingen om te horen. Dat was duidelijk niet de planning.
De reis ging door en ze werd gebeld. Door een vriend of vriendin die blijkbaar Engelstalig was. Ik ving op dat ze morgen een gesprek heeft, om 11:00. Blijkbaar een soort sollicitatie gesprek. Degene aan de andere lijn moet gedacht hebben Huh, je had toch al iets?
De Knappe Jonkvrouw antwoordde met I’d like to have various options. Mooi gezegd. Verstandig ook. Hoewel ze er wel een beetje zo uitzag, was dit geen doorsnee ‘blondje’.
Daarna zou ze bij een vriendin gaan kijken. Die zou naar de kapper, en helemaal kort gaan. Blijkbaar had ze altijd lange haren gehad. Spannend, dus dat moest ze zien.
Dat lag duidelijk ook niet in de planning van de brede man tegenover me. Hij wilde haar mee. Ze moest naar hem toe.
Maar omdat ze morgen vroeg opmoest, zou ze wel kijken hoe laat ze terug is. Afhankelijk van de tijd, bleef ze herhalen. De man bleef aandringen, hoewel ik er heel weinig van verstond.
De minidisc werd uitgezet, teruggegeven aan de man. Hee, hij is nog niet uit hoor! riep ze toen de man zijn minidisc al terug aan het stoppen was. Net op het moment dat ik haar rechtstreeks aan het bekijken was.
Toen ze opkeek van de minidisc keek ze recht in m’n ogen. Net iets te lang ook. Ze maakte een gebaar van nouja, ik weet het ook niet hoor. Ze haalde nauwlijks merkbaar haar schouders op.
En toen werd het eng. Dit hele korte contact. Ik keek gauw weer naar m’n raam. M’n vertrouwde spiegel waar je kon kijken zonder dat er terug gekeken werd.
Het voelde alsof ik ineens tussen ze in zat. Waarbij het meisje aller vrolijkst en lief tegen mij zou doen, terwijl de veel te grote neger haar allerliefst mee naar huis wilde. En ik ook opzich wel.
Toen het gedoe doorging kon ik een lach niet onderdrukken. Geweldig. Ze zou zelf wel uitmaken of ze langskwam of niet. Er kwam een gevoel bij kijken dat zei … groot zijn alleen is niet genoeg. Je kan dan wel zo breed en stoer zijn, maar hey, dat is niet altijd genoeg.
Het is de combinatie.
Dus. We gaan nu even schwarzeneggerren bij de sportschool. Dan ben ik nèt zo breed als hem, maar zal ik verterend teruglachen naar het meisje, en haar blijven aankijken, diep in haar ogen.
Dan win ik het. Vast.
